Ⓡ︎Ⓔ︎Ⓛ︎Ⓘ︎Ⓢ︎Ⓗ︎Ⓘ︎Ⓝ︎Ⓖ︎ Ⓑ︎Ⓘ︎Ⓣ︎Ⓢ︎

--- ദിവ്യാ എന്ന ഞാൻ – അതിരുകൾക്കപ്പുറം ഒരു യാത്ര 🌸✨ ഞാൻ ദിവ്യാ. നാളെ ഒന്നുകിൽ ഇന്ന് തന്നെയാണെന്ന് വിശ്വസിച്ച്, ദിനംചര്യകളുടെ മതിലിലേക്ക് കൈകൊടുത്ത് ചില പെട്ടന്നുള്ള മാറ്റങ്ങൾക്കായി പല കനലുകളും മിനുക്കി കഴിഞ്ഞിട്ട് കുറേ വർഷങ്ങൾ… പഠിച്ചും, പാടിയും, പണിയുമായി നേടിയ സർട്ടിഫിക്കറ്റുകൾ, ഇപ്പോൾ അലമാരയുടെ കാറ്റുപിടിച്ച കോണിൽ മൗനമായി കുത്തിനിൽക്കുന്ന വാളുകൾ പോലെ. പക്ഷേ ഞാൻ ആരെയും കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നില്ല. ഒരു അമ്മയുടെ മനസ്സിൽ എഴുതിയ തീരുമാനം മാത്രമായിരുന്നു അത് – > “എന്റെ മകൾ തന്റെ കാൽത്തടങ്ങൾ സ്വയം വരയ്ക്കുംവരെ, ഞാൻ കൂടെ നിന്നു നോക്കണം.” ഓരോ നാഴികക്കല്ലും ഉറ്റുനോക്കി, ആ കാഴ്ചകളിൽ മനസ്സാർന്ന പുഞ്ചിരികളുമായി, ഞാൻ നിർവൃതി കണ്ടെത്തി 😌 Yes — achieved! 😻 പക്ഷേ... ജീവിതം എപ്പോഴും ആടിനടക്കുന്ന കഥകളാണ്, അല്ലേ? അങ്ങനെ മകനായി ഒരു "ആകസ്മികമായി" വന്ന കുഞ്ഞുമൊഴി… വീണ്ടും ഞാൻ ആ നാഴികക്കല്ലുകൾ നിരപ്പിച്ച് തുടങ്ങുന്ന സമയം. ചിരിയോടെ, പതിയെ… പക്ഷേ ശരിക്കും? വഴികൾ പലതും ആർക്കെല്ലാം അറിയാൻ? കുറച്ചു വഴികൾ തേടി, ചിലത് വന്ന് ചേർന്നു, ചിലത് പാതി വിട്ടു പോയി. അതിൽ ചിലത് വൻ വിജയങ്ങളും — പിന്നീട് ജീവിതമെന്ന മുഷിപ്പിച്ച ദിനചര്യയിൽ തലമുടിയൊന്നു കൂടെ ഒളിപ്പിച്ച് വീണ്ടും ഞാനെനിക്ക് തന്നെ ചോദിച്ചു: > "ഇനി നീ എവിടേക്കാണ് പോകുന്നത് ദിവ്യാ?" "നിന്റെ വഴിയെ നീ തിരിച്ചറിഞ്ഞോ?" അങ്ങനെ പല നൂതന വഴികൾ, അലിഞ്ഞ ഓർമ്മകൾ, അമ്മത്വത്തിന്റെ അഗാധമഴയും, സ്വപ്നങ്ങൾക്കുള്ള ഒരു ചെറിയ കെട്ടിടവും ചേർത്ത് എഴുതുന്നു: > ഞാൻ ദിവ്യാ. അമ്മയായും, ആഗ്രഹങ്ങളായും, ഒളിച്ചോട്ടം കളിച്ചിട്ടും വീണ്ടും ജീവിതവുമായി മുഖാമുഖം കാണാൻ ഒരുങ്ങുന്നവളായും… ---